Bardzo istotny jest fakt, że obsługa aplikacji jest bardzo prosta. Jest to szczególnie istotne dla starszych pacjentów. Dobrze przemyślane narzędzie. Potrzebujemy podobnych rozwiązań, aby zapobiegać nieprawidłowościom w terapii. Zdarzają się często, ponieważ pacjenci zapominają brać leków lub czasami wypada im z głowy wizyta u lekarza. Ta aplikacja łączy więc w sobie wiele zalet.

W dzisiejszych czasach nowe technologie dają nam bardzo dużo możliwości. To świetnie, że telefony, które jeszcze jakiś czas temu były używane wyłącznie do komunikowania się obecnie mogą pełnić bardzo ważną rolę w leczeniu. Wydaje mi się, że aplikacja ta może być w bardzo dużym stopniu przydatna osobom starszym. Często ze względu na coraz większą liczbę lat dochodzi do zaburzeń pamięci. Niestety towarzyszy również temu pojawienie się innych chorób, które wymagają skrupulatnego przyjmowania leków, w tych samych dawkach i o tych samych porach. Bardzo pozytywnym zjawiskiem jest to, że seniorzy coraz bardziej interesują się nowymi rozwiązaniami technologicznymi.Są oni świadomi tego, że takie postępowanie w dzisiejszych czasach jest sporym ułatwieniem w wielu aspektach. Najważniejszym z nich jednak wydaje się zdrowie. Często w poznaniu wielu możliwości urządzeń mobilnych pomagają najbliższe osoby. Ciekawą funkcją tej aplikacji jest możliwość przypominania o zbliżającym się terminie wizyty u specjalisty co w dużej mierze ułatwi osobom organizację czasu. Czasem aby dostać się do lekarza, należy odczekać kilka dni co może wiązać się z tym, że z powodu braku recepty pacjent nie będzie mógł przyjmować kolejnych dawek leków. W przypadku wielu chorób taka sytuacja może stanowić zagrożenie zdrowia, a nawet życia. Bardzo dobrą alternatywą dla klasycznych ulotek są te, które można odczytać przy pomocy smartfona. Treść wielu ulotek zapisana jest bardzo drobną czcionką co znacznie utrudnia jej przeczytanie. Wyświetlenie jej na ekranie smartfona, daje możliwość powiększenia obrazu co znacznie ułatwia zapoznania się z informacjami dotyczącymi leku. Wydaje mi się na przestrzeni kilku lat smartfony będą jeszcze bardziej przyjazne człowiekowi. Nie tylko ze względu chociażby na możliwość robienia pięknych zdjęć, ale właśnie na tworzenie tego typu aplikacji jakie zostały zaprezentowane w artykule. Być może w niedalekiej przyszłości jeszcze lepsze zaawansowanie technologiczne pozwoli na pomiar różnych parametrów życiowych i w razie ich nieprawidłowości poinformuje o tym pacjenta, nie narażając go na niebezpieczeństwo.

To świetna sprawa, tylko chyba niestety wśród grupy Seniorów, którzy mają największe problemy z pamięcią i regularnym stosowaniem zaleceń lekarskich ( w tym przyjmowania leków ), będzie miała ograniczone zastosowanie.. Niestety, Starsi jeszcze słabo operują smartfonami :D. Państwo: Oliwia McFarlane i Kornelia Kędziora-Kornatowska opublikowały w Roczniku Andragogicznym opublikowały na ten temat publikację pod tytułem: Przyjmowanie leków w późnej dorosłości – potrzeba edukacji zdrowotnej. Polecam sobie poczytać. To motywujące dla Lekarzy żeby z większą empatią i zrozumieniem traktować Starszych Pacjentów. W ostatnich latach nastąpił wyraźny wzrost zainteresowania zagadnieniami dotyczącymi seniorów, a to za sprawą systematycznie rosnącej liczby osób dożywających późnej starości. Oczekiwana długość życia, wynosząca w roku 2015 w Polsce 73,4 lat w przypadku mężczyzn oraz 81,2 lat wśród kobiet, osiągnie w roku 2050 odpowiednio 82,1 oraz 87,6 .Za granicę starości chronologicznej, wyznaczonej liczbą przeżytych lat, uważa się przekroczenie 65. (wg Organizacji Narodów Zjednoczonych – ONZ) lub 60. (wg Światowej Organizacji Zdrowia – WHO) roku życia. W latach 2015 i 2030 liczba osób starszych na świecie wzrośnie o 56%, z obecnych 901 milionów do ponad 1,4 miliarda. Do roku 2030 osób starszych będzie więcej niż dzieci w wieku 0 –9 lat; natomiast do roku 2050 na świecie będzie więcej osób po 60. roku życia niż osób w wieku 10–24 lata. Liczba osób najstarszych również wzrasta: populacja światowa po 80. roku życia zwiększy się ze 125 milionów w 2015 do 202 milionów w 2030 i 434 milionów w 2050 .Sytuacja w Polsce stanowi niejako odzwierciedlenie trendów globalnych. Polska już w 2010 roku należała do krajów starych demograficznie, gdyż odsetek osób w wieku powyżej 65 roku życia wynosił 13,6% . Prognozy są pod tym względem niekorzystne. Przewiduje się bowiem, że do roku 2050 nastąpi istotna zmiana struktury demograficznej, wyrażająca się zwiększeniem udziału tej grupy w liczbie ludności Polski do ponad 30%, co oznacza wzrost liczebności tej zbiorowości o 5,4 miliona osób . Zmiany demograficzne już teraz są więc podstawą do weryfikacji postaw społecznych, procedur medycznych i tworzenia systemów wsparcia w zakresie związanych ze starzeniem się problemów wielorakiej natury. Starzenie się ma bowiem charakter dynamiczny i można je rozpatrywać na co najmniej trzech płaszczyznach: biologicznej, psychologicznej i społecznej. W sensie biologicznym jest ono postępującym i uogólnionym uszkodzeniem wszystkich funkcji organizmu, powodującym utratę adaptacyjnej odpowiedzi na stres i rosnące ryzyko chorób zależnych od wieku .W płaszczyźnie psychologicznej starzenie się oznacza oddziaływanie upływu czasu na osobowość oraz na życie emocjonalne i duchowe człowieka. Na sferę psychiczną wpływają głównie zmiany dotyczące układu nerwowego i osłabienia procesów poznawczych. W wymiarze społecznym zachodzą przede wszystkim zmiany będące skutkiem stopniowego wycofania się z życia społeczno-zawodowego, zwłaszcza w momencie przekraczania granicy wieku emerytalnego. Postęp medycyny i wzrost jakości życia przyczyniły się do tego, że coraz częściej możemy zetknąć się ze specyfiką funkcjonowania, a także różnorodnymi problemami zdrowotnymi u osób starszych. Oso by w podeszłym wieku tym bardziej powinny zdawać sobie sprawę konieczności prowadzenia aktywnego trybu życia, wdrażania prewencji schorzeń, a także dbania o dobrostan w zakresie psychicznym. Jakość życia osób starszych może być wysoka, jeśli tylko wdrożone zostaną strategie optymalizowania szans zdrowotnych oraz związanych z uczestnictwem i bezpieczeństwem poprzez aktywność. Pojęcie to nie oznacza bynajmniej jedynie fizycznej sprawności, ale czynny udział w życiu społecznym, ekonomicznym, kulturalnym czy duchowym. Pomyślne starzenie się zgodnie z koncepcją Ryff, składa się z sześciu wymiarów aktywnego funkcjonowania: 1. Cel życiowy, najlepiej oparty o społeczny wymiar starości; wraz z przejściem na emeryturę często obserwuje się jego zaburzenie i determinację pozostałych ról życiowych przez rolę emeryta, co w konsekwencji doprowadza do wykluczenia społecznego jednostki; 2. Pozytywne relacje z ludźmi oparte na zaufaniu; 3. Panowanie nad otoczeniem, oznaczające odwagę w podejmowaniu aktywności; 4. Autonomia psychiczna i fizyczna rozumiana jako zdolność i możliwość decydowania o sobie, polegająca na sprawności, samodzielności, braku konieczności korzystania z pomocy innych osób czy instytucji; 5. Rozwój osobisty, opierający się o potrzebę edukacji, jak również poczucie podążania za postępem cywilizacyjnym; 6. Samoocena kształtowana w oparciu nie o stereotyp starości, a doświadczenie życiowe generujące pozytywne uczucia oraz prestiż .Wyjątkowo ważnym aspektem wpływającym na jakość starzenia się jest edukacja. Niski stopień wykształcenia, rozumianego jako wiedza, umiejętności i kompetencje społeczne, jest uważany za główny czynnik prowadzący do wielu niekorzystnych zjawisk, zwiększający ryzyko niepełnosprawności oraz utraty zdrowia, a nawet życia wśród osób starzejących się. Według WHO, solidna edukacja w młodości, połączona z możliwościami uczenia się w ciągu całego życia, powoduje, że ludzie w wieku podeszłym mogą lepiej adaptować się do zmieniającego się środowiska przy zachowaniu autonomii i niezależności. Jak już wspomniano, prawdopodobnie już niedługo osoby starsze będą stanowić największą grupę społeczną. W ślad za tą transformacją powinna powstać nowa polityka edukacyjna, skierowana właśnie do seniorów. Polityka oznaczająca wspieranie wiedzy, umiejętności i kompetencji tej grupy osób, pozwalając im na pełniejsze uczestniczenie w życiu społecznym i w konsekwencji – pomyślne starzenie się. Edukacja zdrowotna jest procesem mającym na celu wypracowanie pozytywnych zachowań zdrowotnych, umożliwiających świadome dążenie do zachowania czy przywrócenia zdrowia. Uzyskane kompetencje mają pomagać w podejmowaniu właściwych wyborów dotyczących stylu życia. Należy podkreślić, iż nabywanie wiedzy, kształtowanie umiejętności i postaw sprzyjających dobrostanowi fizycznemu i psychicznemu nie stanowią – jak się powszechnie uważa – domeny wyłącznie osób młodszych, ale nabywane są w toku całej egzystencji. Stanowią one bowiem podstawę do tego, by w pełni uczestniczyć w życiu społecznym, odnajdując się w rolach, które zmieniają się z upływem czasu. Zespół działań inspirowanych zadaniami umożliwiającymi zachowanie zdrowia, dbanie o nie i zapobieganie jego utracie, mieści się jednocześnie w trzech wymiarach: informacyjnym, czynnościowym i motywacyjnym. Wymiar informacyjny związany jest z oświatą zdrowotną, gdzie konieczne jest dostarczanie wiedzy o zdrowiu, jego zagrożeniach i możliwościach ochrony. Obszar czynnościowy, oznaczający wychowanie zdrowotne, wymusza niejako nabywanie prozdrowotnych nawyków. Aspekt motywacyjny, którego zadaniem jest pobudzanie aktywności własnej ukierunkowanej na zdrowie, zorientowany jest z kolei na wyzwolenie w jednostce zadowolenia z bycia zdrowym i wewnętrznej potrzeby utrzymania tego stanu, a także zainteresowania sposobami jego podnoszenia. Pozytywne efekty kształcenia seniorów w zakresie edukacji zdrowotnej mogą być osiągnięte dzięki przestrzeganiu następujących zasad: • poszerzania wiedzy, rozwijania umiejętności i poszerzania kompetencji w zakresie sposobów unikania ryzyka zdrowotnego, promowania zdrowia, zmieniania zachowań i postaw zdrowotnych, wspierania innych w promowaniu zdrowia i zapobieganiu problemom zdrowotnym; • kształtowania przekonań, że zdrowie należy rozumieć wielowymiarowo, tzn. nie tylko w aspekcie medycznym, ale także psychospołecznym, kulturowym, środowiskowym i ekonomicznym, i że warunkiem jego poprawy jest umiejętne korzystanie ze wszystkich zasobów życiowych poznawania sposobów wykorzystywania nabytych umiejętności promowania zdrowia w praktyce z wykorzystaniem doświadczeń lokalnych i standardów krajowych i międzynarodowych; propagowania poglądu, iż zdrowie może być dostępne dla wszystkich, ze szczególnym uwzględnieniem tych osób starszych, które są w najtrudniejszej sytuacji zdrowotnej i ekonomicznej; • korzystania z tych metod promowania zdrowia, które są poparte wynikami badań naukowych. Wraz z wiekiem częstość występowania wielu chorób zwiększa się, co sprawia, że wielochorobowość i związana z nią wielolekowość należą do typowych cech wieku podeszłego. Wszelkie zmiany patologiczne nakładają się na zmiany starcze, co może powodować, że są trudniejsze do zdiagnozowania, szybciej prowadzą do zachwiania homeostazy i wydłużają okres zdrowienia. W leczeniu farmakologicznym pacjentów w podeszłym wieku należy uwzględnić zmiany farmakokinetyki i farmakodynamiki wynikające z naturalnego procesu starzenia się organizmu, a także kontekst społeczno-ekonomiczny, który nierzadko jest odmienny od młodszych grup wiekowych. Mniejszy dochód, a większe wydatki na leczenie, utrata partnera, samotność, poczucie nieprzydatności i samo znaczenie choroby, która dla seniora może zwiastować utratę samodzielności, a dla młodszych grup wiekowych oznacza zwykle co najwyżej przerwę w pracy czy zmniejszenie dochodu, wpływa wielokierunkowo na proces leczenia .Chorzy geriatryczni stanowią olbrzymią grupę pacjentów zgłaszających się po porady medyczne i zażywających leki wydawane na podstawie recepty oraz preparaty dostępne bez recepty (over the counter, OTC). Około 65% osób po 65. roku życia zmaga się z dwoma lub więcej chorobami przewlekłymi ; inne badania wskazują, że niemal 40% cierpi z powodu czterech lub większej liczby chorób przewlekłych . Starsi chorzy przyjmują średnio od 3 do 8 leków, przy czym osoby samodzielne przede wszystkim leki przeciwbólowe, moczopędne, kardiologiczne i uspokajające, podczas gdy pensjonariusze domów opieki – którzy zwykle stosują więcej preparatów – głównie leki przeciwpsychotyczne, uspokajające, nasenne, moczopędne, kardiologiczne, przeciwbólowe i antybiotyki. Polifarmakoterapia wiąże się z wysokimi kosztami nie tylko w wymiarze indywidualnym, ale i społecznym .Dla przykładu, 11% populacji Kanady powyżej 65. roku życia o największym zużyciu leków generuje 50% całkowitych kosztów farmakoterapii .Zasadniczo leki służą zdrowiu i podnoszą jakość życia dzięki znoszeniu bólu i dolegliwości, oddalając konieczność stosowania inwazyjnych metod leczenia. Przyjmowanie ich obarczone jest jednak ryzykiem. Nieodpowiednio dobrane czy łączone, mogą same stanowić poważne zagrożenie dla pacjenta. Bezpieczeństwo osoby starszej może być jeszcze bardziej zagrożone, kiedy pojawiają się dodatkowe, często uwarunkowane wiekiem błędy przy stosowaniu leków. Najczęstszymi są stosowanie ich bez zalecenia, nieregularnie lub w nieodpowiedniej dawce. Poważny problem może stanowić również właściwy skład przepisanych leków, kupowanych przez chorych z nieznanych źródeł. Pomyłki przy stosowaniu leków mogą być także skutkiem nieczytelnego pisma wystawiającego zlecenie, błędnie obliczonej dawki, niewłaściwej komunikacji między lekarzem a pacjentem, źle zrozumianych ulotek i informacji medycznych. Kłopoty pojawiające się u pacjenta mogą również wynikać z interakcji bądź łączenia kilku leków – w tym dostępnych bez recepty. Osoby starsze najczęściej są leczone równolegle przez wielu lekarzy specjalistów, co nierzadko skutkuje zjawiskiem polipragmazji – czyli równoczesnego zażywania wielu leków bez znajomości mechanizmów ich działania oraz występujących między nimi interakcji lub zażywania przynajmniej jednego leku, dla którego nie ma wskazań. Mimo że wielu pacjentów może uzyskiwać korzyści z takiego leczenia, w populacji geriatrycznej zdecydowanie wiąże się ono z ryzykiem działań niepożądanych. Ocenia się, że 1 na 5 leków stosowanych przez seniorów może być używany niewłaściwie; wśród pensjonariuszy domów opieki stosunek ten wzrasta do nawet 1 na 3 leki . Nieuzasadniona politerapia nasila niepełnosprawność, może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia, a nawet śmierci. Rozwiązaniem byłby większy dostęp do opieki geriatrycznej i rehabilitacji, czego system opieki zdrowotnej w swoim obecnym kształcie nie jest w stanie zapewnić chorym w zaawansowanym wieku .W takiej sytuacji prowadzenie edukacji zdrowotnej wśród osób starszych z naciskiem na zagadnienia związane z przyjmowaniem leków, wydaje się kluczowa. Głównym jej aspektem będzie zapoznanie się z zasadami bezpiecznego ich stosowania. Przed wypisaniem leku przez lekarza, należy podać informacje dotyczące swoich alergii. Dobrze jest przygotować i pokazywać (na pierwszej wizycie i zawsze, gdy nastąpią zmiany) pełną listę przyjmowanych leków, zarówno na receptę, jak i zakupionych bez przepisu lekarza. Należy zasięgać informacji o wskazaniach do bezpiecznego stosowania, ilości i częstotliwości zażywania, środkach bezpieczeństwa, możliwych działaniach ubocznych i postępowaniu w razie ich wystąpienia. Warto również prosić lekarza o dokładne rozpisanie schematu stosowania leku, a w razie wątpliwości, pytać farmaceutę o wyjaśnienie. Nawet otrzymując lek o działaniu podobnym do wcześniej przyjmowanego, należy upewnić się, że posiadamy o nim wszelkie informacje. W przyjmowaniu leków niezwykle istotna jest regularność: dobrym pomysłem jest ustawienie alarmu przypominającego o konieczności zażycia leku lub naklejanie karteczek (np. na lodówce) i po przyjęciu leku ich zrywanie. Przy lekach w postaci płynnej, warto prosić farmaceutę o zaprezentowanie sposobu odmierzania dawki. Warto również zgłaszać lekarzowi problemy z przełykaniem, ponieważ nie każdy lek można rozdrobnić lub rozpuścić. W aptekach dostępne są specjalne urządzenia do dzielenia tabletek, przy czym pamiętać należy, że nie wszystkie tabletki można dzielić. Istnieją także postaci leków, które rozpuszczają się w jamie ustnej, eliminując problem związany z przełykaniem. Większość leków należy popijać wodą, chyba że lekarz lub producent zaleca inaczej. W przypadku niektórych leków ważne jest ponadto to, co jemy podczas przyjmowania; dotyczy to chociażby tych stosowanych w osteoporozie czy niektórych antybiotyków, których nie wolno łączyć z produktami mlecznymi. W przypadku zażywania kilku leków jednoczasowo, ważne jest, czy nie ma pomiędzy nimi interakcji. Leki należy przyjmować w spokoju, aby wyeliminować ryzyko pomyłki i nigdy w pozycji leżącej, ze względu na ryzyko zachłyśnięcia. W leczeniu osoby starszej nie do przecenienia jest udział opiekuna, który powinien prowadzić nadzór i kontrolę nad prawidłowym przyjmowaniem leku, a w razie potrzeby zgłaszać wszelkie problemy, co może pomóc lekarzowi w natychmiastowej reakcji i modyfikacji dotychczasowej lub doborze innej terapii. Istotne jest odpowiednie przechowywanie leków, które zawsze należy trzymać w oryginalnym opakowaniu, chronić przed wilgocią, zbyt wysoką temperaturą, światłem oraz dostępem dzieci. Niektóre substancje muszą być przechowywane w lodówce. Okresowo warto sprawdzać czy posiadane w domu leki są nadal ważne i nigdy nie stosować ich po upływie daty ważności. Leki przeterminowane należy wyrzucać do specjalnych pojemników przeznaczonych do ich utylizacji, znajdujących się w większości aptek. Zdarza się, że na opakowaniu podane są również informacje dotyczące okresu, przez jaki dozwolone jest stosowanie leku po otwarciu opakowania (np. syropów czy kropli do oczu). Przydatne jest wówczas zapisywanie na opakowaniu daty otwarcia preparatu. Nie należy wyrzucać ulotki, a w przypadku zgubienia, można poprosić farmaceutę o jej kopię. Odrębnym problemem, związanym z nieprawidłowym lub długotrwałym przyjmowaniem leków, może być ich nadużywanie i/lub uzależnienie. Pacjenci powyżej 65. roku życia zażywają około jednej trzeciej wszystkich leków na receptę, często zawierających benzodiazepiny lub opiatowe środki przeciwbólowe. Prawdopodobieństwo otrzymywania recepty na leki psychoaktywne i niewłaściwego ich przyjmowania jest większe w grupie starszych kobiet niż mężczyzn . Problemowe używanie substancji przez osoby starsze może być również spowodowane sposobem leczenia, w którym podczas stosowania różnych leków, wchodzących ze sobą w liczne reakcje, nie prowadzi się regularnego monitorowania czynników mogących powodować uzależnienie. Ważne są także okoliczności i powody nadużywania leków, które mogą być zamierzone bądź nie. Problem może bowiem rozpocząć się od pojedynczych przypadków niewłaściwego zażycia lub nieodpowiedniego stosowania leków (np. pożyczenie leku od innej osoby), a następnie przejść w stan okresowego używania, aż do stałego nadużywania. Towarzyszyć może temu wystąpienie tolerancji i uzależnienie fizyczne. Świadome niewłaściwe zażywanie leków – będące zdecydowanie rzadszym zjawiskiem – charakteryzuje się natomiast zamierzonym zażywaniem dawek wyższych niż zalecane przez dłuższy okres, gromadzeniem leków oraz przyjmowaniem ich w połączeniu z alkoholem, co niesłusznie przypisywane jest zazwyczaj wyłącznie młodszym grupom wiekowym Wiek podeszły zwiększa ryzyko wystąpienia problemów zdrowotnych, psychologicznych i społecznych . Wśród ryzykownych czynników rozwoju uzależnienia wymienia się wiele zjawisk związanych ze starzeniem: zły stan zdrowia, przewlekły ból, niepełnosprawność, pozamedyczne używanie substancji, współwystępowanie zaburzenia psychicznego, bezsenność, żałobę, stres, zmniejszenie aktywności towarzyskiej, utratę osób ważnych czy samotność Wystąpienie wraz z procesem starzenia się dolegliwości, poważnych i nieuleczalnych chorób czy trudnych sytuacji w powyższych obszarach może skłaniać osoby starsze do nadużywania leków. Niestety, częściowo z powodu niespecyficznego obrazu klinicznego, utrudnionej aplikacji kryteriów diagnostycznych pomijających specyfikę uzależnienia u seniorów czy ułatwionego dostępu do substancji, uzależnienie od leków u osób starszych jest mniej widoczne niż w młodszych grupach wiekowych i jest wciąż zbyt rzadko diagnozowane. Zachowania, które mogłyby świadczyć o tym, że osoba starsza ma problem z uzależnieniem, nierzadko są traktowane jako swoiste dla wieku. Najbardziej widoczne objawy, takie jak zaburzenia poznawcze, niedożywienie, częstsze upadki, lekarze wciąż jeszcze skłonni są przypisywać głównie demencji i zniedołężnieniu. Nie oznacza to jednak, że zaawansowany wiek uniemożliwia leczenie uzależnień substancjalnych; terapia, mimo braku jednoznacznych wytycznych do jej prowadzenia, może charakteryzować się skutecznością podobną jak w młodszych grupach wiekowych Proces starzenia się jako okres głębokich przemian, dotyczących zarówno sfery fizycznej, jak i psychicznej, stanowi niemałe wyzwanie. Nie wszystkim seniorom udaje się przystosować do nowych warunków. W Polsce brak dobrze przemyślanej polityki wobec ochrony zdrowia osób starszych, co być może wynika z zakorzenionego w społeczeństwie sposobu myślenia o opiece nad nimi jako obowiązku ciążącym głównie na rodzinie. W tej sytuacji bardzo ważnym aspektem staje się przekazanie prozdrowotnych zasad codziennego życia w wieku starszym. Nieoceniona jest tutaj rola, jaką powinna spełniać edukacja zdrowotna, kierowana bezpośrednio do osób starszych, jak i społeczeństwa, tak, aby uświadamiać zarówno problemy związane ze starością, jak i pozytywne jej aspekty.