W cukrzycy uszkodzenie i niesprawność drobnych włókien nerwowych wskutek cukrzycy występuje stosunkowo wcześnie i rozwija się skrycie. Dotyczy to głównie osób, u których nie rozpoznano jeszcze choroby. Pacjenci z neuropatią czuciową mogą nie odczuwać małych urazów mechanicznych i termicznych lub ucisku źle dopasowanych butów. Sprzyja to powstawaniu modzeli i owrzodzeń. Jeśli zaburzeniom czucia towarzyszy także uszkodzenie nerwów ruchowych, to występuje zanik mięśni i deformacja stopy. Mamy do czynienia z tzw. zespołem stopy cukrzycowej. W późniejszym okresie choroby podobne dolegliwości mogą się pojawić w obrębie rąk. Podstawą leczenia przyczynowego jest normalizacja poziomu glukozy we krwi. Bardzo ważne w tym schorzeniu jest również odpowiednia pielęgnacja kończyn i zapobieganie uszkodzeniom naskórka. Nowatorskie zabiegi z pewnością pomogą wielu pacjentom.

Właściwa pielęgnacja jest kluczem. Ranka i towarzyszące jej owrzodzenie się rozwija, ponieważ pacjenci nie czują bólu, który ostrzegałby ich o urazie stopy. Na skutek tego punktowe zranienia mogą pozostać niezauważone. Ponadto źle dopasowane buty mogą być noszone aż do pojawienia się martwicy z ucisku. Owrzodzenia neuropatyczne powstają najczęściej nad wzniesieniami kostnymi, np. nad kośćmi śródstopia. Każda ranka powoduje przerwanie bariery ochronnej skóry i prowadzi do zakażeń drobnoustrojami bytującymi na skórze. Ciepłe, wilgotne środowisko wnętrza buta sprzyja rozwojowi i rozprzestrzenianiu się zakażenia. Ponadto niedokrwienie spowodowane przez chorobę naczyń obwodowych opóźnia gojenie się rany. Stopy należy oglądać codziennie i to pod dobrym oświetleniem! Ma to kardynalne znaczenie, gdyż nie wolno pominąć najmniejszej ranki i uszkodzenia skory. Miejscami, na które należy zwrócić szczególną uwagę są paznokcie i ich najbliższa okolica oraz skóra między palcami. Wszystkie zabiegi trzeba oceniać pod kątem niebezpieczeństwa zakażenia i oczyszczać dokładnie z tkanek martwiczych. Nie należy dopuszczać do wysychania skóry, stosując specjalne kremy nawilżające. Ważne jest, aby paznokcie były zawsze tak długie jak palce. Należy badać radiologicznie stopy w poszukiwaniu ciała obcego, gazu w tkankach miękkich i zmian kostnych. Pomocne jest odpowiednie mycie, pielęgnacja skóry i paznokci.

Leczenie światłem wykorzystuje się w wielu chorobach, chociażby dotyczących mięśni, czy stawów. Lampy stosuje się również na przykład w przypadkach leczenia neuralgii nerwów. Od dawna wiadomo, że światłem można leczyć. Promienie słoneczne zapobiegają przecież krzywicy, poprawiają nastrój i leczą niektóre schorzenia skóry. Współczesna światłoterapia wykorzystuje barwne filtry do leczenia wielu chorób, między innymi nadciśnienia, depresji, cukrzycy, dolegliwości żołądka i wątroby. Światłoterapia (fototerapia czyli leczenie światłem) wpływa na prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu budzi naturalne procesy regeneracyjne, stymuluje przemianę materii, wzmacnia układ immunologiczny, poprawia krążenie krwi. Jeżeli fala promieni systematycznie dociera poprzez oczy do kory mózgowej, uruchamia mechanizmy obronne organizmu, np. pobudza wydzielanie hormonów czy enzymów. Tak można przyspieszyć przepływ krwi w naczyniach wieńcowych, uregulować sen, układ nerwowy, poziom cukru czy zachęcić organizm do zrzucenia nadwagi.

Leczenie z wykorzystaniem światła znane jest od bardzo dawna. I tak fototerapia może wykorzystywać zarówno naturalne (helioterapia), jak i sztucznie generowane źródła światła (aktynoterapia przy użyciu np. lampy sollux, która emituje promienie podczerwone lub nadfioletowe wytwarzane przez lampę kwarcową). Fototerapia intensywnie zaczęła się rozwijać od lat 80. ubiegłego stulecia. Przez ten okres rozwinęły się różne formy światłolecznictwa wykorzystywane głównie w leczeniu chorób dermatologicznych czy depresji sezonowych i innych lekkich zaburzeń funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Działanie fal świetlnych zależy od zaabsorbowanej energii, głębokości przenikania w głąb skóry, wrażliwości poszczególnego pacjenta i okolicy poddanej naświetlaniu. Wraz ze wzrostem długości fali promieniowania głębokość penetracji też się zwiększa. W ostatnich latach w mediach wiele miejsca poświęca się negatywnym skutkom promieniowania ultrafioletowego. Nadmierna ekspozycja na promienie UV wywołuje lokalne i ogólnoustrojowe zaburzenia immunologiczne, negatywnie wpływa na funkcjonowanie komórek naskórka – keratynocytów, komórek Langerhansa, melanocytów. Promieniowanie uszkadza DNA i RNA, hamuje zdolność komórek do podziału, promienie UV indukują apoptozę, nasilają wytwarzanie wolnych rodników i indukują karcynogenezę. Fototerapia, czyli leczenie światłem naturalnym lub sztucznym stała się skuteczną metodą w leczeniu dermatoz o różnej etiologii, w tym najczęstszych chorób dermatologicznych: łuszczyca, atopowe zapalenie skóry, bielactwo, łysienie plackowate i całkowite, liszaj płaski, ciężkie postacie trądzika pospolitego., a także tak jak mówi przytoczony artykuł - owrzodzeń podudzi. rzodzenia to zmiany, które powstają w wyniku zmian naczyniowych. Często zdarza się, że towarzyszą niewydolności żylnej, w tym żylakom kończyn dolnych. Leczenie owrzodzeń jest długotrwałe i bolesne. Zmiany, jakie powstają na ciele chorego bardzo często ograniczają jego aktywność i powodują trudności w wielu sytuacjach życiowych ( dlatego też niezwykle ważna jest odpowiednia profilaktyka, która pozwoli nam uniknąć problemu żylaków i związanych z nimi owrzodzeń). Owrzodzenia stopy są powikłaniem cukrzycy, które dotyczą 15% do 25% osób z tą chorobą. Owrzodzenia stóp spowodowane cukrzycą (stopa cukrzycowa; przyp. tłum.) są bolesne i podatne na zakażenia. Nie wszystkie przypadki stopy cukrzycowej da się wyleczyć, co może ostatecznie skutkować chirurgiczną amputacją kończyny. Fototerapia polega na poddaniu obszaru dotkniętego chorobą działaniu światła ultrafioletowego, czasem za pomocą laserów. Uważa się, że terapia ta przyczynia się do wygojenia owrzodzeń przy udziale wielu mechanizmów, takich jak: zwiększony wzrost komórek i aktywność naczyń krwionośnych. Metoda ta stosowana jest jako alternatywne podejście do leczenia owrzodzeń stóp u osób z cukrzycą.

Żylne owrzodzenia podudzi stanowią jeden z najpoważniejszych problemów terapeutyczno-ekonomicznych w medycynie. Wiele osób w pewnym okresie życia cierpi na przewlekłe owrzodzenia kończyn dolnych. Większość z nich to owrzodzenia na tle niewydolności żylnej. Mogą one być następstwem nieleczenia żylaków, przebytej zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych lub innej przewlekłej niewydolności żylnej. U ponad połowy pacjentów choroba trwa ponad 10 lat i ma wiele nawrotów. Inną przyczyną powstawania owrzodzeń żylnych jest niewydolność perforatorów. Uszkodzenie zastawek perforatorów przy wydolnych zastawkach żył układu głębokiego powoduje zmianę warunków odpływu krwi w ten sposób, że część krwi cofa się do układu powierzchniowego, co utrudnia odpływ krwi z kończyny i powoduje jej zaleganie w żyłach powierzchniowych. Skóra tak przekrwionej kończyny jest relatywnie niedotleniona, a to w połączeniu z niewielkim nawet urazem lub infekcją prowadzi do powstawania owrzodzenia. Obok zmian na poziomie makrokrążenia, za przyczynę powstawania owrzodzeń odpowiedzialne są zmiany mikroangiopatyczne. Typowe owrzodzenia żylne zlokalizowane są powyżej kostki przyśrodkowej podudzia. Może ono być głębokie sięgające do powięzi, często owrzodzeniem towarzyszą już wcześniej istniejące zmiany troficzne skóry, przebarwienia, wypryski i obrzęki. Skóra wokół owrzodzenia jest zwykle zaczerwieniona, a jej stwardnienie jest spowodowane zwłóknieniem tkanki podskórnej. W miejscu gdzie doszło do zaniku naczyń krwionośnych w skórze, pojawiają się blade obszary. Owrzodzenia mogą być pokryte suchą lub rozpływną martwicą. W wyniku trwającej wiele lat niewydolności żylnej, tkanki nie są odpowiednio dotlenione i odżywione. Stają się więc coraz bardziej "zatrute" produktami odpadowymi przemiany materii. Zmiany te najszybciej widać wokół kostek, bo tam najsilniej zalega krew. Skóra brązowieje, staje się bardzo słaba, łuszczy się i swędzi. Jakikolwiek uraz w okolicy kostki rozpoczyna proces chorobowy. Najczęściej pacjentom wydaje się, że właśnie upadek, czy skaleczenie jest tego przyczyną. Podejmują leczenie dermatologiczne, niestety bez żadnych efektów. Światło lamp wnika w tkankę pozbawioną naturalnej ochrony jaką stanowi skóra prawie dziesięciokrotnie głębiej niż w tkankę zdrową. Podobne znacznie głębsze działanie ma w przypadku tkanki zmienionej zapalnie. Światło przyspiesza znacznie proces ziarninowania ,czyli gojenia się rany, poprzez stymulowanie mechanizmów fizjologicznych odpowiedzialnych za gojenie się rany. Poprawia mikrokrążenie na całym zmienionym martwiczo obszarze wokół owrzodzenia oraz umożliwia rewitalizację skóry i tkanki podskórnej. Działa przeciwbólowo i chroni też przed zakażeniami bakteryjnymi. Również bardzo istotne jest to, że zabiegi kontynuowane nadal po zagojeniu się ran zapobiegają nawrotom choroby. Terapia światłem takiej lampy jest terapią nieinwazyjną ale proces leczenia wymaga cierpliwości , gdyż może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy.