Odpowiedzialność za kompleksowe leczenie dzieci spoczywa także w dużej mierze na rodzicach. To oni decydują czy wysłać dziecko do lekarza. Często niestety wolą wyleczyć swoje pociechy domowymi sposobami lub pójść po coś bez recepty do apteki. Nie zawsze takie postępowanie jest wystarczające, ale rodzic nie musi posiadać wiedzy medycznej. Powinien natomiast wiedzieć, kiedy udać się do lekarza. Uważam także, że lekarze prowadzący/rodzinni powinni informować i edukować swoich pacjentów jak dbać o zdrowie ich dzieci, kiedy przyjść na wizytę, jakie badania wykonać. Niestety lekarze nie mogą poświęcić tyle czasu pacjentowi ile by chcieli, przez masę dokumentów które muszą wypełniać przy każdej wizycie.

Trzeba także zwrócić uwagę, że dzieci same nie poradzą sobie w kwestiach zdrowotnych i są zdane na rodziców. Myślę, że dobrze byłoby wprowadzić zajęcia edukacyjne w szkole prowadzone przez lekarza czy pielęgniarkę. Wiem, że dzisiejszy brak kadry to uniemożliwia, ale myślę, że w przyszłości warto by o tym pomyśleć. Moje kolejne przemyślenie jest takie, że politycy powinni bardziej zainteresować się tym co się dzieje od dawna w służbie zdrowia. Z roku na rok jest coraz gorzej, a dopiero gdy jest bardzo źle i lekarze wychodzą na "ulicę" podejmuje się debaty i myśli nad zmianami. Mówi się, że lepiej zapobiegać niż leczyć i myślę że tu ten slogan także by pasował. Jeśli służba zdrowia byłaby stale "pod kontrolą" to nie doprowadziłoby to do stanu w jakim teraz się znajduje. Niestety cierpią na tym znów ludzie najbiedniejsi...

Niestety widoczne braki kadrowe odbijają się na naszym zdrowiu i co najważniejsze na zdrowiu przyszłych pokoleń. Coraz więcej rodziców leczy dzieci na własną rękę tylko dlatego,że nie mają możliwości dostania się na wizytę do lekarza w pierwszych dniach choroby, a gdy następuje poprawa już nie mają takiej potrzeby. Niestety nie posiadają dostatecznej wiedzy medycznej i często dzieci chorują przewlekle. Coraz częściej można zauważyć też, że rodzice wysyłają takie dzieci do placówek szkolnych. Gdzie niestety pielęgniarka czy też nauczyciel nie jest w stanie zwrócić uwagi na każde dziecko. Nie zdając sobie z tego sprawy jedno chore dziecko zaraża całą grupę. Nie sygnalizuje złego samopoczucia(bo przecież nic mu nie jest, trochę kaszle ale rodzice kazali iść do szkoły) więc nie jest to zgłaszane do pielęgniarki szkolnej. Myślę tak jak moja przedmówczyni, że wprowadzenie w szkołach zajęć edukacyjnych lub dodatkowych kilku godzin lekcyjnych poświęconych tematyce ochrony zdrowia i uświadomienie dzieci i młodzieży o zagrożeniach jakie mogą za sobą nieść jest bardzo dobrym pomysłem. Lekarzy jest niestety mało, nie są w stanie pilnować czy dane dziecko było na wizycie kontrolnej lub też nie.

Zgadza się. W Polsce istnieje bardzo duży problem jeżeli chodzi o profilaktykę. Dotyczy to zarówno starszych osób oraz młodzieży i dzieci. Bardzo trudno jest trafić do tych osób. Najbardziej świadome jeżeli chodzi o zapobieganie chorobom są ludzie w średnim wieku. To dzieci trudno jest dotrzeć ponieważ w ich wieku najważniejsza jest beztroska zabawa i spędzanie czasu ze znajomymi. W jednym z polskich miast na wczesne wykrywanie wad wzroku, słuchu oraz postawy przeznaczono miliony złotych. Według mnie to bardzo dobre posunięcie aby zapobiec problemów tych osób. W niedalekiej przyszłości to oni będą najbardziej aktywną grupą w kraju. Warto aby była zdrowa, bo to w znacznej mierze ułatawia życie w każdym aspekcie. Wprowadzenie w 1999 roku lekarza rodzinnego jest bardzo dobrym rozwiązaniem, jednak nie do końca rozumiem usuwania ze szkół lekarzy dentystów. Przecież obecnie nawet jeżeli ktoś ma problem z uzębieniem to rzadko kiedy kieruje się z tym do lekarza rodzinnego, tylko właśnie do stomatologa. W przypadku nawet gdy zgłosi się on do takiego lekarza to i tak zostaje odesłany do przychodni stomatologicznej chociażby z braku sprzętu. Wydaje mi się, że polskie dzieci, a właściwie zdrowie ich jam ustnych mocno na tym ucierpiało, ponieważ regularne badania przeprowadzane przez rodziców nie zawsze mają miejsce, a w wieku rozwojowym jest to konieczność. Jest to przecież jeden z bardzo ważnych elementów jeżeli chodzi o dbanie o zdrowie naszych maluchów. Jak czytamy w artykule spory problem dotyczy dysproporcji pomiędzy udzielanymi świadczeniami jeżeli chodzi o miejsce zamieszkania. Nie chodzi mi tutaj nawet o województwa. Tylko różnice pomiędzy dużymi miastami, a małymi miejscowościami oraz wsiami. W tej drugiej grupie istnieje spory problem chyba w większości udzielanych świadczeń. To tam najbardziej da się odczuć braki kadrowe, ponieważ większość lekarzy chce pracować w większych miastach. Warto jest się zainteresować losem tych ludzi, w tym dzieci. Jednak na to potrzebne są spore pieniądze na wzrost wynagrodzenia dla lekarzy podejmujących tam pracę. Dodatkowo dzieci z terenów mniej zamieszkałych nie mają tak dużej możliwości korzystania z hal sportowych, basenów, boisk. Warto aby te dysproporcje wyrównać, aby dzieci z mniejszych miejscowości mogły się rozwijać lepiej niż dotychczas.

Zgadzam się co wniosków Naczelnej Izby Kontroli, która podkreśla, że działanie profilaktyczne w Polsce nie odbywa się na prawidłowym poziomie. Z jednej strony da się zauważyć, że w pewnym stopniu Państwo interesuje się najmłodszym pokoleniem chociażby rozpoczynając program “500+”. Jednak doskonale wiemy jak te pieniądze są często gospodarowane przez rodziców… Te pieniądze tak naprawdę miały pomagać właśnie dzieciom, stwarzać im lepsze warunki rozwoju umysłowego i fizycznego. W rzeczywistości czasem jest zupełnie inaczej. Wydaje mi się, że gdyby chociaż część z tych pieniędzy została przeznaczone na opiekę nad dziećmi to sytuacja wyglądałaby zupełnie inaczej. Gdyby chociaż jedna z tych comiesięcznych “wypłat” została przekazana na na różnego rodzaju badania, leczenie to sytuacja wśród dzieci byłaby dużo lepsza. W szybkim tempie nie uda się naprawić obecnej sytuacji i kolejki do lekarzy raptem nie zostaną zredukowane. Jednak jakby nie patrzeć spory zastrzyk gotówki z tego programu w pewnym sensie otwiera drzwi dzieciom do wizyt w prywatnych gabinetach, a nie czekanie w kolejkach, które powodują, że problem tylko się powiększa. Jak pokazują badania tylko 4% szkolnych pielęgniarek jest poniżej 40 roku życia. Może na obecną chwilę nie wygląda to zbyt strasznie, jednak na przestrzeni lat może zabraknąć osób chętnych do pracy w szkole z uwagi na niewystarczające wynagrodzenie. Obecnie z racji zwiększenia ilości klas w podstawówkach oraz w liceach automatycznie ilość obowiązków wzrasta. Warto przyjrzeć się porównaniu danych przedstawionych przez NIK w stosunku do roku ubiegłego. To wydaje mi się dobry wskaźnik tego na czym najbardziej trzeba się skupić. Problemy z kręgosłupem dotykają prawie każdej starszej osoby. Oczywiście w dużej mierze spowodowane jest to ciężką pracą, jednak bardzo istotne jest to w jakiej kondycji jest utrzymywany podczas dzieciństwa i młodości. To filar naszego ciała o który należy dbać na każdym kroku niezależnie od wieku. Otyłość to kolejny poważny problem z którym wiąże się wiele chorób. W naszym kraju jest coraz bardziej powszechna wśród dzieci. Problem ten często jest bagatelizowany przez rodziców. Poważną sprawą są również szczepienia, które ostatnio w naszym Państwie są krytykowane przez sporą grupę osób. Według mnie to również problem wymagający jak najszybszego rozwiązania przez Ministerstwo Zdrowia ponieważ choroby uznawane do tej pory za prawie już nie występujące coraz częściej są odnotowywane. Co najważniejsze stanowią one poważne zagrożenie dla zdrowia oraz życia najmłodszego pokolenia. NIK coraz częściej dopatruje się różnych poważnych uchybień. Według mnie takie działanie ma ogromny sens ponieważ uświadamia nas co należy poprawić w pierwszej kolejności, aby zarówno nasze jak i przyszłe pokolenia miały jak najlepsze życie.

Z najnowszego raportu Najwyższej Izby Kontroli wyłania się ponury obraz opieki zdrowotnej dzieci i młodzieży w wieku szkolnym: brakuje lekarzy i gabinetów stomatologicznych oraz pielęgniarskich, dentobusy nie spełniają swojej roli, a uczniowie coraz częściej chorują przewlekle: głównie na alergie i cukrzycę. Mają problemy z tarczycą i otyłością, a także wady kręgosłupa. Spójny system opieki zdrowotnej nad uczniami nie działa, a akcje profilaktyczne są wybiórcze i doraźne. Brakuje przede wszystkim koordynacji działań i współpracy pomiędzy poszczególnymi podmiotami: lekarzami tzw. pierwszego kontaktu, lekarzami specjalistami (ortopedami, stomatologami) oraz pielęgniarkami. Kontrolerzy zauważyli, że opieka lekarska w szkole praktycznie zniknęła wraz z pojawieniem się instytucji lekarza rodzinnego – a bardzo jej brakuje. Dzieci i młodzież w wieku szkolnym cierpią na wiele różnych przypadłości, ich kondycja nie jest zadowalająca. Cierpią na zaburzenia rozwoju, mają problem z otyłością i kręgosłupem, zapadają na choroby tarczycy, alergie, cukrzycę, coraz częściej również na nowotwory. Brakuje kadry – wszelkiej: od pielęgniarek przez lekarzy pierwszego kontaktu aż po lekarzy specjalistów. Na terenie kraju występują znaczące dysproporcje w dostępie do opieki medycznej. Prognozy są pesymistyczne – lekarzy i pielęgniarek szkolnych będzie brakować coraz bardziej, zwłaszcza, że średnia wieku wzrasta: w zawodzie pracuje duży odsetek osób po 60. roku życia. Opieka nad uczniami jest rozproszona i sprawowana przez przeróżne podmioty, nie ma należytej wymiany informacji i wyników badań pomiędzy lekarzem POZ, pielęgniarką a higienistką. Wzrasta zagrożenie epidemiologiczne: od 2013 r. do 2017 r. liczba rodziców odmawiająca obowiązkowych szczepień wzrosła o ponad 305 procent ! Najwyższa Izba Kontroli rekomenduje wdrożenie odpowiednich rozwiązań legislacyjnych, potrzebna jest ustawa oraz szereg rozporządzeń wprowadzających do szkół pielęgniarki, gwarantujących dostęp do lekarzy specjalistów (zwłaszcza na terenach wiejskich) oraz zapewnienie spójnego systemu monitorowania współpracujących ze sobą podmiotów medycznych.

Niestety, już kolejny raz NIK alarmuje: opieka pediatryczna jest fatalnie zorganizowana i rozproszona. Leczenie cherlawego, koślawego i chorowitego młodego pokolenia będzie nas w przyszłości kosztować naprawdę sporo. Najwyższa Izba Kontroli w przeddzień zakończenia roku szkolnego opublikowała raport, który krytycznie odnosi się do obecnego systemu leczenia dzieci i młodzieży. Termin ten uważam za niefortunny, bo wnioski z kontroli szybko ulecą przez wietrzone sale i zanim nadejdzie jesień, wszyscy o nich zapomną. Ponieważ surowa ocena NIK okazała się miażdżąca dla obecnego systemu – w którym brakuje lekarzy pediatrów, szkolnych pielęgniarek i higienistek, a całość jest nieskoordynowana i pozbawiona nadzoru – Ministerstwo Zdrowia bardzo szybko wysmażyło odpowiedź, w której łagodnie odnosi się do zarzutów, obiecując rychłą poprawę. W 1999 r. wraz z początkiem systemu ubezpieczeniowego wprowadzono do podstawowej opieki zdrowotnej lekarzy rodzinnych i na ich barki zrzucono odpowiedzialność – także profilaktyczną – nad uczniami. Dziś NIK krytykuje ten krok, ale nie jest w tym wcale pierwszy, gdyż wyrwa, jaka powstała po medycynie szkolnej, widoczna jest już od dawna i na zagrożenia wielokrotnie wskazywali inni eksperci. Wraz z nową organizacją lecznictwa zlikwidowano również: wojewódzkie przychodnie matki i dziecka, poradnie D monitorujące rozwój dzieci zdrowych, gabinety stomatologiczne i lekarskie w przedszkolach oraz szkołach. Odpowiedzialność spadła na rodziców, co nie byłoby może niczym złym, gdyby nie byli tak zdezorientowani, u kogo mają swoje dzieci leczyć i na co zwracać uwagę. Tymczasem większość nauczycieli i rodziców nie wie, że ich podopieczni mają poważne problemy zdrowotne, bo sami tego nie zauważają i coraz rzadziej badają. Efekty są opłakane: krzywe łopatki, alergie, wady serca, popsute zęby – młode pokolenie mamy cherlawe, koślawe i chorowite. Czy to jednak wina braku nadzoru dorosłych, czy fatalnie zorganizowanej i rozproszonej opieki pediatrycznej? Zdaniem NIK wyłącznie to drugie. W założeniach reformy chodziło o to, aby lekarz rodzinny był jak najbliżej pacjentów i przejął całą profilaktykę wraz z leczeniem. Ale jeśli matka odwiedza z dzieckiem przychodnię tylko wtedy, gdy ono wymiotuje lub gorączkuje, to kiedy lekarz ma kontrolować jego rozwój? Ostatnio utrudniona jest nawet profilaktyka wszawicy w szkołach, ponieważ higienistki nie chcą przeglądać włosów bez zgody rodziców. Co urasta do paranoi, bo jak działać, kiedy matka lub ojciec są nieświadomi zagrożenia albo obawiając się ośmieszenia dziecka przed klasą, nie chcą zgodzić się na takie oględziny? Rozmontowanie medycyny szkolnej poszło szybko, ale jej odbudowa nie będzie łatwa. Przedwyborcze obietnice Prawa i Sprawiedliwości w tej kwestii należą do kolejnych z listy niespełnionych, bo nie widać nawet na horyzoncie zastępów pielęgniarek i higienistek gotowych znaleźć zatrudnienie w placówkach oświatowych. Obowiązek utworzenia gabinetów (wraz ze znalezieniem personelu) nałożono na samorządy, ale bez narzędzi, a mówiąc wprost – kasy, obietnice sprzed dwóch lat pozostają na papierze...