Niestety nasze społeczeństwo się starzeje i tego typu opieka będzie coraz bardziej potrzebna. Rodzi się zatem pytanie, jeśli teraz nie jesteśmy w stanie zapewnić prawidłowej opieki starszym ludziom to co będzie za kilka czy kilkanaście lat? Ostatnio bardzo naglosniony był protest lekarzy. Jednym z jego celów było zwiększenie wydatków na służbę zdrowia. Bardzo się cieszę, że ktoś w końcu poruszył ten temat. Nasza służba zdrowia, mam na myśli całość, nie radzi sobie zbyt dobrze. Powiększające się kolejki do lekarza to jeden z elementów który nigdy nie powinien się pojawić.

Masz rację. Poza tym jak starsi ludzie mają strajkowac czy protestować. Ci którzy potrzebują opieki paliatywnej często już na nic nie mają sił, a więc jakąkolwiek walka z systemem jest ponad ich możliwości. Dobrze, że ktoś w końcu poruszył ten temat i pokazał jak ta opieka wygląda w rzeczywistości. Dane były zbierane przez kilka lat, a wynik jest zatrważający. Oby te informacje doszły do uszu naszej władzy, ale nie przeleciały bez echa tylko dały do myślenia, by w końcu się coś zmieniło.

Wydaje mi się, że problem nie dotyczy tylko Kujawsko-Pomorskiego oddziału NFZ. Liczne statystyki donoszą, że w Polsce opieka nad pacjentami w domu nie jest w zbyt dobrej kondycji. Powodem są oczywiście pieniądze, których na tego typu świadczenia jest niestety zbyt mało. Musimy się pogodzić z tym, że znacznie wydłuża się wiek naszego życia i osób które będą potrzebowały tego typu pomocy będzie znacznie więcej. Nie może dochodzić do takich sytuacji, że pacjentowi odmawiana jest wszelkiego rodzaju pomoc, czy to wizyty lekarskiej czy opieki, którą systematycznie sprawuje pielęgniarka. Dobrze, że przeprowadzono taką kontrolę. Po to one są, aby unikać takich sytuacji, ponieważ każdy z nas ma prawo do opieki medycznej nieważne w jakim jest wieku oraz stanie zdrowia. Najbardziej jednak drażnią przypadki rzekomego udzielania pomocy za którą NFZ zwraca pieniądze, gdy faktycznie nie została udzielona… To trochę podłe i takie przypadki powinny być karane sporymi grzywnymi. Musimy pamiętać, że osoby starsze potrzebują nie tylko opieki fizycznej ale również rozmowy. W dzisiejszych czasach wszyscy się spieszą, ale może czasem warto zagospodarować nawet 5-10 minut na rozmowę ze starszą osobą, trochę wsparcia dobrym słowem. To na pewno pomoże im w przetrwaniu ciężkiego okresu. Częstsze kontrole powinny raz na zawsze zażegnać problem pomijanych pacjentów lub zgłaszania wykonania fikcyjnych świadczeń. Według mnie to bardzo dobry sposób.

To, że polskie społeczeństwo się starzeje nie powinno już nikogo dziwić, mimo że oczywiście nie jest to wymarzona sytuacja demograficzna kraju. Polityka społeczna musi być kształtowana w ten sposób, że nieustannie powinna brać je pod uwagę wzrastająca liczba ludzi w podeszłym wieku, schorowanych. Polityka musi być prowadzona tak, by ci ludzie nie zostali pozostawieni sami sobie. Wracamy do kwestii, że nad ludźmi starszymi musi być roztaczana opieka. To także kwestia finansowa, muszą mieć zapewnione odpowiednio wysokie emerytury. Wszystko musi układać się w logiczną całość. Ale już abstrahując od kwestii emerytur, a skupiając się na temacie poruszonej w artykule - opieki paliatywnej. Pojęcie opieki paliatywnej funkcjonuje w polskiej praktyce medycznej od ponad 30 lat i jest z reguły związane z działalnością hospicjów oraz całościowym wsparciem pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową u kresu ich życia. Taki sposób jej postrzegania wynika zarówno z uwarunkowań historycznych, jak i z zasad organizacji oraz finansowania przyjętych w polskim systemie ochrony zdrowia. W Polsce obserwuje się stały rozwój opieki paliatywnej, jednak istnieje szereg problemów, które obniżają jej jakość. Rzeczywistość odbiega od realnych potrzeb finansowania tej formy opieki. Szacuje się, że ze wszystkich pacjentów, którzy wymagają tej opieki, tylko około 60 procent osób jest nią objętych. Na ten moment umiera łącznie około 380 tysięcy osób, przy czym liczba zgonów z powodu chorób przewlekłych wynosi około 320 tysięcy, a na choroby nowotworowe około 80 tysięcy osób umiera rocznie. Moim zdaniem problem tkwi przede wszystkim w modelu finansowania tego elementu opieki zdrowotnej, co przekłada się na utrudnioną dostępność usług, zasobów kadrowych i rzeczowych. Rozwiązaniem może być obserwowanie dynamiki wzrostu świadczeń oraz szczegółowych analiz prognostycznych. Pomimo obserwowanej powolnej poprawy finansowania części świadczeń w dalszym ciągu nie jest ono dostateczne. Już kolejny raz wartość kontraktów jest dopasowana w niedostateczny sposób do rzeczywistych potrzeb. NFZ nie dokonuje analizy realnego zapotrzebowania na opiekę paliatywną. .

Budowaniu systemu opieki paliatywnej powinna towarzyszyć analiza sytuacji demograficznej i epidemiologicznej danego regionu, stałe monitorowanie potrzeb oraz porównywanie uzyskanych nakładów i realnie poniesionych kosztów z otrzymanymi efektami. W Polsce, na podstawie rejestrowania ponad 300 tysięcy zgonów rocznie z powodu chorób przewlekłych, można przyjąć, że tej formy opieki potrzebuje co roku około 200 tysięcy chorych. W perspektywie zachodzących zmian demograficznych (starzenie się społeczeństwa) i epidemiologicznych (wzrost liczby zachorowań na nowotwory i inne, źle rokujące, ciężkie choroby, niepoddające się leczeniu przyczynowemu) liczba osób potrzebujących opieki paliatywnej będzie gwałtownie rosnąć. Rozwój opieki paliatywnej uważany jest za jedno z priorytetowych zadań polityki zdrowotnej. Świadczenia w opiece paliatywnej zapewniane są przez wielodyscyplinarny zespół specjalistów, do zadań którego należy leczenie bólu, duszności, nudności, wymiotów i innych dokuczliwych objawów, łagodzenie lęku i depresji, przeciwdziałanie osamotnieniu i izolacji oraz ofiarowanie wsparcia duchowego. Celem działań zespołu jest dążenie do poprawy jakości szybko uciekającego życia. Nie wiem jak NFZ kolejny raz mógł niedoszacowac środków, które powinny zostać na opłacenie ogólnopojętej opieki paliatywnej. Przecież to nie jest tak, że ten problem pojawił się teraz, w 2018 roku. Co mają zrobić teraz rodziny, których członkowie wymagają takiej specjalistycznej, terminowej opieki?

Myślę, że należy też zwrócić uwagę na to, że opieka paliatywna angażuje wiele ludzi i pochłania ogromne ilości funduszy. Funkcjonowaniu hospicjów stacjonarnych w Polsce stawia się wysokie wymagania. Lekarz pracujący tam powinien posiadać specjalizację z medycyny paliatywnej (lub być w jej trakcie) bądź przejść przynajmniej kurs podstawowy z zakresu opieki paliatywnej. Na każde 10 łóżek w hospicjum zatrudnia się jednego lekarza. Jest on zobowiązany do codziennego odwiedzania chorych, najczęściej w godzinach przedpołudniowych w trakcie obchodu. W godzinach popołudniowych i nocnych lekarz pozostaje na tzw.dyżurze „pod telefonem” i może przebywać poza terenem hospicjum. W przypadku nagłej sytuacji zobowiązany jest dojechać do hospicjum w ciągu 30 minut od momentu wezwania. Personel pielęgniarski obecny jest całą dobę i ma obowiązek przejść szkolenie z zakresu opieki paliatywnej przynajmniej w zakresie podstawowym. W miarę możliwości wskazane jest zatrudnianie pielęgniarek ze specjalizacją z opieki paliatywnej. W niektórych jednostkach w ostatnich latach zatrudnia się także opiekunów. Ponadto, każde hospicjum powinno mieć swojego psychologa, pracownika socjalnego i fizjoterapeutę. Koszty utrzymania pacjenta są znacznie wyższe niż pieniądze przeznaczane na hospicja przez Fundusz. W rezultacie w hospicjach w całej Polsce brakuje miejsc, na łóżko czeka się średnio dwa tygodnie.W Polsce działa ok. 340 hospicjów domowych dla dorosłych i 52 dla dzieci, zaś placówek, w których opieka tego typu jest świadczona stacjonarnie jest nieco ponad 150 (liczba ta spadła w ostatnich latach). Kolejki do objęcia opieką hospicyjną powodują, że część pacjentów trafia do tych placówek zbyt późno. NFZ nie docenia potrzeb naszych chorych, traktuje ich jako pacjentów, którzy niczego już nie potrzebują. Tymczasem pracę w hospicjum można porównać do tej na oddziale intensywnej terapii. Na OIOM-ie walczy się o życie, w hospicjach o dobrą jakość życia przed śmiercią. Tego Fundusz nie rozumie.